3 Temmuz 2009 Cuma

Meraba ben şuursuz...





Ne fena başını dışarı uzatıp, adımını sokağa atıp da
İstediğim yere gidememek.
Ah ne tuhaf hergün sokaklarda yüzlerce insan görüp de
Hiçbirini tanımamak, ismini dahi bilememek.
Ne acı caddelerde yalınayak dolaşamamak.
Ne kötü deniz üstünde yürüyememek,
Ateşle oynayamamak,
Bulutlara sarılamamak.
Ne yazık görünmez olamamak,
Zamanda yolculuk yapamamak.
Ne komik sevip sevilmemek,
Sevildiğini bilememek...

Sanırım artık olağan bir yaşama biçimini yadırgıyorum, hatta direk reddediyorum. Durup dinlenip başa sarıp bunları düşünüyorum. Süper kahraman olmak gibi bir niyetim yok elbette. Kimsenin de hayatı şahsen beni ilgilendirmiyor. Öyle bildiğiniz süper kahramanlardan olamam. Aman hayat kurtarıyım, yok efendim kötüleri cezalandırıyım falan ı ıh öyle beklentileriniz varsa baştan çıkarın kafanızdan. Gayet kendi seyfi sefamı sürme çabasındayım.

Evet kendimden yeterince nefret ettirdiysem devam ediyorum.. Hiç farkettiniz mi bilmem ama artık deliler akıllıca konuşur, akıllı diye adlandırdığımız güya psikolojisi sağlam insanlar delice düşünür oldu. Hangisinden korkulur siz düşünün artık. Ben deli değilim, akıllı da sayılmam. Ama artık bu isteklerimi gerçekleştirememek beni rahatsız ediyor.

Ne dediğimi bilmiorum ama yine de kendimi durduracak değilim...

Melankolik başladım
Sakin ilerledim
İsyan ederken
İtirafla bitirdim
Ve son olarak

Ne ironik bir türlü mutlu olamamak...